Thomashuis Culemborg

‘Wij helpen bewoners graag om hun wereld te vergroten’

De keuze om Thomashuis Culemborg vijftien jaar geleden op te starten was een bewuste, weloverwogen keuze, vertellen zorgondernemers Cora van Rijswijk en Marianne de Kock. Een Thomashuis is een kleinschalige woonvoorziening voor mensen met een verstandelijke beperking. De bewoners en de verantwoordelijke zorgverleners wonen er op een zo gewoon mogelijke manier met elkaar samen, in een karaktervol huis dat midden in de samenleving staat. ‘Ik sta er telkens weer van te kijken hoe vaak mensen op straat onze bewoners gedag zeggen’, lacht Cora. Omdat de dames binnenkort met pensioen gaan, zoeken ze een bevlogen stel dat hun zorgonderneming wil overnemen.

Zorg met aandacht

Marianne werkte lange tijd in de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking. ‘Daar bepaalden de schema’s wat er gebeurde, niet de cliënten zelf – ongelofelijk frustrerend vond ik dat. Ik begeleidde mensen bij de dagbesteding, waar handwerken een vast weekonderdeel was. Hoewel een van de cliënten daar niet van hield, mocht ik niets anders met haar doen – want dat stond niet op het programma. Toen ik jaren later een advertentie over het Thomashuis las, wist ik: dat kan dus ook. Gehandicaptenzorg met échte aandacht voor cliënten.’

Stad voor iedereen

Zo begon vijftien jaar geleden het avontuur van Cora en Marianne. Ze startten het nieuwe Thomashuis in Culemborg op, en voelden zich al snel thuis in de stad. ‘Iedereen is hier welkom, dat merk je aan alles: mensen zetten zich in voor de stad en elkaar. Misschien komt dit omdat in Culemborg een sociale academie was gevestigd. Wij en onze bewoners zijn met open armen ontvangen. Het buurtfeest is zelfs uitgesteld totdat wij er met onze groep aan mee konden doen’, weet Cora nog. 

Lang leve de lange termijn

Zorgondernemers van de Thomashuizen wonen samen met hun bewoners in het huis. ‘Wat ondernemen in de zorg voor ons betekent? Dat we zelf kunnen bepalen hoe we die inrichten. Daarom begonnen we met de vraag: met wie willen we samenwonen? Met de eerste bewoners hebben we uitstapjes gemaakt. Toen het huis af was en we er woonden, nodigden we mensen uit om te komen logeren. Zo hebben we onze groep zo zorgvuldig mogelijk samengesteld’, herinnert Marianne zich. Pas nadat de groep van acht – later negen – bewoners compleet was en de zorgbehoefte duidelijk, namen Cora en Marianne vaste begeleiders in dienst. ‘Als bewoners steeds dezelfde gezichten zien, schept dat een band en geeft dit veiligheid. Een essentieel verschil met zorginstellingen, waar vaak wisselingen van begeleiders zijn’, zegt Marianne.

Een bad in de hemel

Als je zo intensief samenleeft in één huis, deel je lief en leed. Alle bewoners gaan op een andere manier met emoties om, ziet Cora. ‘De kunst is om die niet weg te wuiven, maar juist te helpen om ze te verwerken. Zo zijn er in de afgelopen jaren drie bewoners gestorven. Dat heeft natuurlijk enorme impact op de groep. Om het verdriet behapbaar te maken, hebben we alle drie de bewoners een herinneringsplek gegeven. Daardoor zijn ze toch nog een beetje bij ons. Als het regent, zeggen we bijvoorbeeld: 'Oh, Manfred*, draai die kraan even dicht!’ – alsof hij op dat moment ergens daarboven een bad neemt dat overstroomt.’

Wereld aan je voeten

Wonen in een stad betekent: eropuit gaan en investeren in je buurt en in de lokale middenstand. En dat is precies wat Cora en Marianne graag doen. ‘Wij zijn echt onderdeel van de omgeving: we hebben een buurtfeest georganiseerd en een keertje pizza’s gebakken in de keuken van een echt restaurant. Natuurlijk hebben we die daar ook opgegeten. Onlangs hebben we tuintjes beplant rond de afvalbakken in de straat. De gemeente heeft gevraagd of wij die willen onderhouden. Dat doen we graag, samen met buurtgenoten, wel zo leuk. We zijn regelmatig op één van de terrassen te vinden die op nog geen 100 meter van onze voordeur te vinden zijn’.

Ook op het creatieve vlak hebben Cora en Marianne de wereld van hun bewoners groter gemaakt. ‘We hebben een muziekruimte op onze zolder om samen te spelen – sommigen in de groep hebben écht talent. Het is erg leuk om te zien hoe trots bewoners zijn op wat zij kunnen.’ Marianne vertelt dat dit ook voor ouders heel belangrijk is: richt je op mogelijkheden en niet op beperkingen.

Cora en Marianne stimuleren bewoners bovendien om nieuwe contacten te leggen. ‘Ze kunnen veel meer dan ze zelf soms denken. Dan laten we iemand bijvoorbeeld alleen naar de bakker lopen en kijken we van een afstand mee’, vertelt Marianne. ‘Daardoor krijgt iemand meer zelfvertrouwen en lef. Hét bewijs, vind ik, dat zorg met oprechte aandacht voor ieders behoefte het beste werkt. Niet de schema’s bepalen hoe de bewoners hun leven vormgeven, maar zijzelf.’

Thuis in Culemborg

Spreekt het verhaal van Cora en Marianne je aan? Wie weet zijn jullie de enthousiaste opvolgers die we zoeken! We ontmoeten jullie graag tijdens een online webinar, of op een van onze informatiebijeenkomsten. Meld je hier aan: www.thomashuis.nl/informatiemiddag.