Het afscheid
We hebben afscheid genomen van Ankie. Na een periode van gestadige achteruitgang is Ankie op 26 september 2018 overleden. ’s Ochtend in alle vroegte. De avond er voor hadden we al gezien dat Ankie zo moe oogde. Desondanks heeft ze de hele avond nog bij ons aan tafel gezeten. Gezellig er bij. Iedereen was er. Nog geen besef van wat komen zou. Op de gewone tijd hebben we haar naar bed gebracht. Het kostte Ankie allemaal veel moeite. Toch was ze blij toen ze haar kamer zag. Ze mocht weer lekker in bed. We hebben haar toegestopt en een liedje voor haar gezongen. Dat vond ze altijd fijn. Ze ging lekker ontspannen liggen. Rond 11 uur zijn we nog bij haar wezen kijken. Ze lag lekker op haar zij te slapen. Ze snurkte als vanouds. Haar nog een beetje toegedekt en de deur op een klein kiertje gelaten. De volgende ochtend lag ze nog net zo als de avond ervoor. Alleen zagen we al gauw dat er iets was veranderd. Onmiddellijk contact gezocht met de huisarts. Deze kwam direct. Hij kon niets anders vaststellen dan dat Ankie was overleden.
Dat we Ankie met elkaar tot het laatst hebben mogen verzorgen hebben we als heel bijzonder ervaren. Opgebaard in haar mooie jurk, op haar eigen bed in haar eigen mooie roze kamer, in ons Thomashuis. Tot het laatst is Ankie bij ons gebleven en dat was goed. Zo was het afscheid warm, persoonlijk op Ankie betrokken en helemaal zoals we het willen doen in ons Thomashuis. De betrokkenheid van iedereen was groot. Medewerkers en groepsgenoten. Groepsgenoten die op hun eigen manier reageren en op hun eigen manier er mee om gaan. De ene huilt en een ander laat geen traan. Maar het is goed zo. Met elkaar hebben we de dagen na het overlijden van Ankie herinneringen opgehaald en muziek gedraaid die Ankie mooi vond. Bij Ankie gekeken als we daar behoefte aan hadden. Samen lachen, huilen, knuffelen en troosten. Mooie tekeningen gemaakt voor Ankie en bij haar gebracht. Even praten tegen Ankie, ga je missen, nooit meer samen eten enz. Een ex stagiaire bracht voor iedereen een “mis je visje”. Deze gaven steun. Als er verdriet was, het gemis soms erg voelbaar, dan kon het visje even gepakt worden Dat hielp echt. Samen hebben we afscheid genomen van Ankie, de kist begeleiden, koffie met gebak wat Ankie lekker vond. Hoe mooi, herinneringen ophalen en muziek luisteren die Ankie mooi vond. Meatloaf en Abba. Samen meezingen, soms met tranen in de ogen. Samen met de familie hebben we Ankie herdacht en stilgestaan bij wie Ankie was en wat ze voor ons heeft betekend. Ieder deed dat op de eigen manier, maar toch waren we verbonden in de herinnering aan Ankie. Ankie, de koningin van het Thomashuis. Toen de plechtigheid voorbij was hebben we met elkaar Ankie begeleid naar de auto. Toen ze wegreed vormden we een haag. Daag Ankie, we gaan je missen!! We zullen je nooit vergeten!
Later die middag is Ankie begraven. Bij haar moeder en vader. Op een mooie karaktervolle plek in het hoge Noorden. Vlakbij waar ze geboren werd. Naast de familie, waren we vanuit het Thomashuis er ook met enkele mensen. Het was een gepast slot van een gebeurtenis die we niet licht zullen vergeten. Maar het is goed zo. Zoals we ook, telkens als erover Ankie wordt gesproken, tegen de bewoners zeggen: Ankie heeft nu geen pijn meer. Ankie kijkt vanuit haar plekje tussen de sterren naar ons. Ze is blij nu en vindt het fijn dat wij ook blij kunnen zijn. En dat lukt weer steeds beter. Dank je wel Ankie. We zijn blij dat we je hebben gekend en dat je een poosje met ons bent opgelopen in dit leven.