Fraai gelegen aan de Lek, tussen IJsselstein en Schoonhoven, ligt Thomashuis Lopik: een liefdevol thuis voor negen bewoners met een verstandelijke beperking. Sinds 2018 wordt de locatie gerund door Lenie Schipper en Marianne van den Bogart: 'Samen vormen we een groot huishouden: een thuis waar ook families en vrienden graag komen. Waar ouders en familie niet het gevoel hebben op visite te komen, maar waar ze zich welkom en gehoord voelen.' Vandaag geven we je in een inkijkje in Thomashuis Lopik. Fleur de Wolf, Content Specialist bij overkoepelende franchiseorganisatie De Drie Notenboomen, loopt een dagje mee tijdens de sportdag op woensdag.
Woensdag 18 september
10:30: Aankomst in Lopik
Het is half elf ’s ochtends wanneer ik arriveer bij Thomashuis Lopik. Midden in een woonwijk valt mijn oog meteen op een huis dat de aandacht trekt door het bord bij de ingang:
‘Hand in hand
Zij aan zij
Ik ben ik
Jij bent jij
Samen wonen jij en ik
Liefdevol
In Thomashuis Lopik’
Bij het aanbellen word ik verwelkomd door een medewerkster en het vrolijke geblaf van huishond Tess.
Na een warme begroeting van zorgondernemer Marianne stap ik de gemeenschappelijke huiskamer binnen. De bewoners groeten me vriendelijk, terwijl ze ieder met hun eigen ding bezig zijn. Sommigen kletsen, knuffelen met de hond, anderen luisteren naar muziek of eten een bakje cornflakes. We geven elkaar een hand en het is meteen gezellig. Ik voel me welkom. Liefdevol, zoals al aangekondigd bij de ingang - dat is inderdaad precies het goede woord. Met een kop koffie erbij maken we een praatje. De bewoners aan tafel hebben hun sportkleren al aan. Want de woensdag staat altijd in het teken van sport, spel en beweging. Speciaal voor deze dag heb ik fluorescerende zweetbandjes meegenomen, die enthousiast worden uitgepakt en meteen worden omgedaan. We gaan beginnen!
11:30: Boksen: energie en muziek
Voor twee bewoners, Oscar en Pieter, gaat de boksles van start. Normaal gesproken geeft sportinstructeur Peter elke woensdag in zijn vrije tijd les aan de jongens. Deze week kan hij dat niet doen, omdat hij met vakantie is. De training wordt daarom gegeven door medewerker Matt. Ze nemen me mee naar de tuin, waar een schuur is omgebouwd tot sportruimte. Er hangt een bokszak aan het plafond, een dartbord aan de muur, en in de hoek staat een voetbal- en tafeltennistafel. Matt zet de muziek aan: ‘Wat willen jullie horen, jongens? Verzoeknummertje?’ Oscar en Pieter kiezen voor bekende Nederlandse meezingers. Met achtergrondmuziek van onder andere André Hazes, BLØF en De Dijk beginnen we aan de warming up. Oscar, altijd vol energie en met een grote glimlach, geniet zichtbaar van het boksen. Pieter zingt tijdens de sessie luidkeels mee met de muziek. Matt herinnert hem eraan dat het boksen gewoon doorgaat. Lachend zingt Pieter een toontje lager.
Het boksen blijkt een fijne uitlaatklep en ik ben onder de indruk van hun inzet. Na het slaan op de zak, trek ik speciale handschoenen aan. Daar kunnen de jongens om de beurt tegenaan slaan.
Inmiddels is bewoner Mattias in zijn Nederlands elftal shirt binnengewandeld. Hij is net wakker, bokst niet mee, maar kijkt gezellig toe. We praten over sport en Nederlandse muziek, waar ook Mattias dol op is. Na een intensieve sessie komt de bokstraining ten einde.
12:00: Wedstrijdje darten
Mattias heeft een grote passie voor darten: ‘Wedstrijdje doen?’ roept hij. Enthousiast zeg ik ‘Doen we!’. Hij kiest zijn favoriete pijlen uit en gooit meteen drie keer raak. De competitie is begonnen. Wie als eerste tweehonderd punten scoort, wint. Tegen alle verwachtingen in (tijdens mijn eerste beurt gooide ik twee pijlen vol naast het bord) bereik ik met slechts een paar punten verschil als eerste de tweehonderd punten. Dat succes heb ik zeker weten te danken aan het fanatieke aanmoedigen van de jongens en door af te kijken hoe zij gooien. We geven elkaar een high five en besluiten dat we in de toekomst een revanche inplannen.
12:15: Rondleiding door het huis
Na het boksen en darten leidt zorgondernemer Marianne me rond door het huis. Beneden is de gemeenschappelijke woonkamer, de tuin, een grote badkamer en de slaapkamer van één van de bewoners. Vol trots laat hij zijn kamer zien, vol met computers, een grote tv en andere apparatuur. Het voelt echt als zijn plek. Geschakeld aan het Thomashuis is de woning van Lenie en Marianne: ‘We wonen hier heerlijk en het is fijn om zo dicht bij de bewoners te zijn’. Op de bovenverdieping zijn de andere slaapkamers. Allemaal ruim en naar ieders smaak ingericht. Voor elke kamer hangt een ingelijst portret van de betreffende bewoner. Ze zijn knap getekend; identiek aan hoe iedereen er in werkelijkheid uitziet. ‘Wat mooi!’ zeg ik. Marianne vertelt dat de portretten zijn getekend door Lenie. 
13:00: Lunchtijd: genieten van kroketten en frikandellen
Na de rondleiding is het tijd voor de lunch. Het blijkt kroketten- en frikandellen dag te zijn. Wat een feest! ‘Wie wil een kroket en wie een frikandel?’ roept Lenie vanuit de keuken, terwijl ze de lunch uitserveert. De sfeer is gezellig, en doet denken aan een groot gezin. Er wordt gelachen, gekletst over weekendplannen en over werk. De bewoners gaan het grootste deel van de week naar hun dagbesteding. Na het eten worden de broodtrommels voor de volgende dag klaargemaakt. Ook voor de bewoners die nu niet thuis zijn. ‘Smeer jij voor ons kleine zusje?’ vraagt een bewoner aan de ander. Daarna wordt er samen afgeruimd. Met een goed gevulde maag is het tijd voor de volgende sportactiviteit.
13:30: Zweten in de sportschool
Elke woensdagmiddag gaan de bewoners die willen naar de sportschool. Trainingsoutfits worden aangetrokken, tassen worden gepakt en iedereen staat klaar om te vertrekken. Mattias en Oscar vragen of ik ook meega: ‘Zeker weten!’ antwoord ik. Marianne en twee medewerkers begeleiden de groep, terwijl Lenie thuisblijft om de keuken op te ruimen. ‘Wie fietst er gezellig mee?’ roept Marianne enthousiast. Twee bewoners kiezen voor de fiets, de rest gaat met de auto.
Binnen worden de bewoners warm welkom geheten door het personeel van de sportschool. Er wordt geknuffeld, en binnen een minuut staan enkele bewoners al achter de balie te kletsen. Ze zijn duidelijk bekend en geliefd bij het personeel en de andere leden. Het sporten blijkt meer te zijn dan alleen fysieke inspanning; het is een sociaal uitje. Iedereen kiest een activiteit. De één start op de fiets, de ander op de crosstrainer, en de rest begint met krachttraining. Eén bewoner daagt Matt uit voor een wedstrijd op de loopband. De sfeer zit er goed in. Een medewerker van de sportschool loopt voorbij en vraagt: ‘Kan ik ergens meehelpen? Zal ik een leuke activiteit bedenken?’ Het is mooi om te zien hoe de bewoners deel uitmaken van de gemeenschap.
Na een intensieve trainingssessie, zit de sportdag erop. Voor sommige bewoners staat er ’s avonds nog het kijken van de voetbalwedstrijd Ajax-Fortuna op de planning. Ik ga er vandoor, want zit die avond zelf in het stadion. Oscar en Pieter vragen of ik nog een keer terugkom: ‘Blijf je de volgende keer ook avondeten?’. Met een dikke knuffel van alle bewoners sluit ik de dag af. Het was een bijzonder gezellig samenzijn. Hand in hand, zij aan zij – het bord bij de ingang vat Thomashuis Lopik perfect samen: een liefdevolle gemeenschap waar iedereen zichzelf mag zijn.