Fraai gelegen aan de Lek, tussen IJsselstein en Schoonhoven, ligt Thomashuis Lopik. Sinds 2018 bieden Lenie Schipper en Marianne van den Bogart hier een liefdevol thuis aan negen bewoners met een verstandelijke beperking. In 2025, na 7,5 mooie jaren, willen Lenie en Marianne het stokje overdragen aan nieuwe zorgondernemers. Daarom zoeken zij gepassioneerde opvolgers die passen bij dit Thomashuis.
Marianne en Lenie vertellen stralend: ‘Dit is met recht de mooiste baan van onze carrière. We bieden hier de zorg en begeleiding die passen bij onze bewoners én bij ons, net als in een thuissituatie. We hebben echt de tijd en aandacht voor onze negen huisgenoten, zonder overbodig papierwerk of bureaucratie. Na geweldige jaren is het gezien onze leeftijd nu tijd om afscheid te nemen en ons Thomashuis over te dragen.’
Lenie: ‘In onze vorige banen liepen we vast door de bureaucratie en de beperkte tijd voor mensen met een zorgvraag.’ Marianne sluit daarop aan: ‘Binnen de gehandicaptenzorg zie je dat systemen, controle en verantwoording belangrijker zijn dan de aandacht, zorg en begeleiding van de bewoners zelf. Men spreekt over bedden en cliënten in plaats van over bewoners. In ons Thomashuis doen we het op onze eigen manier. We hebben veel aandacht besteed aan de samenstelling van onze bewonersgroep. Na vier jaar hadden we een groep bij elkaar die zelf voor het Thomashuis kozen en het goed hebben samen. Daarnaast zijn de lijnen kort en je kunt meteen bijschaven wanneer dat nodig is. We doen gewoon waar het kan en bijzonder waar het moet.’
Een gemiddelde dag als zorgondernemer
Lenie: ‘Het zorgondernemerschap is een leven dat je leidt, geen baan. Sommige dingen moeten, maar tegelijkertijd heb je ook veel vrijheid. Je deelt je eigen tijd in. Zo passen wij elke dinsdag op onze kleinzoon. Buiten het werken met de bewoners en alle gezellige momenten, regelen we ook randzaken die nodig zijn voor het Thomashuis: afspraken van de bewoners, gesprekken met hun wettelijk vertegenwoordigers, boodschappen, huishoudelijke taken, het up to date houden van het kwaliteitskader, de zorg voor het team en administratie.’ Marianne vult aan: ‘Maar ook verjaardagen, koken, of bezoeken aan de tandarts of dokter. Het is eigenlijk net zoals in een gezin, maar dan voor negen mensen.’
Een verrijking: nieuwe kennis en levenservaring
Dat het zorgondernemerschap het leven van de dames heeft verrijkt, is een ding wat zeker is. Lenie: ‘Je duikt veel dieper in de mens. Ik heb heel veel over autisme geleerd. Waarom doen bewoners wat ze doen? Je ziet dat ze zich hier openen omdat daar ruimte voor is.’ Marianne vult aan: ‘Je kunt jarenlange ervaring hebben in de zorg, maar door met de bewoners te wonen leer je pas écht de persoon met zijn/haar mogelijkheden en beperkingen kennen. Daar is tijd voor nodig. Wij kennen de bewoners door en door, en zij ons ook. We zijn er vrijwel altijd en zien hen elke dag.’
Hechte bewonersgroep
‘In 2018 startten we met dit nieuwe huis. We hebben negen bewoners (tussen de 20 en 33 jaar en een bewoner van 46 jaar) met een vrij hoog niveau: acht mannen en één vrouw. Alleen deze dame heeft een lager niveau en meer zorg nodig. Haar groepsgenoten zien haar als hun kleine zusje. De acht mannen verzorgen zichzelf, maar vragen meer om begeleiding. Ze houden van activiteiten zoals een potje rummikub, tafeltennissen, samen naar de sportschool, gamen en discussiëren. De bewoners gaan vier dagen per week naar dagbesteding op zeven verschillende locaties; de enige dame gaat vijf dagen. Ze hebben elkaar ‘s avonds altijd wat te vertellen. Op woensdag is bijna iedereen vrij.’
Het stel glundert: ‘De bewoners hebben het met elkaar ontzettend leuk. Ze zijn echt maatjes, kletsen veel met elkaar en als ze het moeilijk hebben, dan troosten ze elkaar. Ze noemen elkaar ook ‘broer’ en hun ‘kleine zusje’. De sfeer is heel goed, wat het geweldig maakt om hier te werken.’
Plezier in het werk
‘We hebben acht medewerkers. De meesten werken hier gemiddeld tien uur per week. Ons team vindt het werk echt leuk; dat voel je aan de motivatie. Ze werken hier omdat ze dat willen, niet omdat ze moeten. Nieuwe collega’s vinden is nooit een probleem. De band met de bewoners is heel gelijkwaardig. Niet omdat het moet, maar uit eigen wil gaan een aantal collega’s ook in hun vrije tijd op stap met een bewoner. Eén medewerker gaat zelfs iedere vrijdag met een bewoner naar de sportschool, omdat ze dat allebei leuk vinden. Twee van onze collega’s komen uit de ouderenzorg en moesten wennen aan de tijd en ruimte hier. Bij ons rapporteren ze pas vijf minuten voordat ze klaar zijn met werken. Verder is er tijd voor de bewoners, om bijvoorbeeld met elkaar een spelletje te doen, te kletsen op de bank, of een kamer schoon te maken. Regelmatig vinden er uitstapjes plaats, zoals naar een terrasje, de film of naar de kerstmarkt. Eén keer per jaar doet elke medewerker iets leuks samen met één specifieke bewoner, zoals naar het theater.’
Marianne vervolgt: 'En onze vrijwilligers natuurlijk. Al ruim zes jaar ondersteunen familie en vrienden ons in het Thomashuis. Mijn zus en zwager komen om de veertien dagen op woensdag vanuit Brabant om te helpen in de tuin, met klusjes, of om mee te gaan naar de sportschool of het doen van een activiteit. Een oud-collega was hier ruim vier jaar om iedere woensdag de jongens te coachen in de sportschool en een goede vriend van ons kookt om de woensdag samen met één van de bewoners. Dat is zo leuk om te zien en geeft toch altijd het gevoel van: “Iedere woensdag is een feestje”.'
Verbinding met de buurt
Thomashuis Lopik ligt in een woonwijk en staat midden in de samenleving. Op woensdag gaan de bewoners die zin hebben naar de sportschool. Ze worden door het personeel omhelst wanneer ze binnenkomen. Er wordt echt naar elkaar omgekeken, vertelt het stel: ‘We bieden een open huis, waar iedereen welkom is. Het contact met de buurt is heel gemoedelijk. Iedereen kent ons en ze weten ons te vinden. Zo doet één buurvrouw regelmatig kortingsbonnen voor uitjes door de brievenbus, en de ander brengt ons restjes lekkernijen na verjaardagen. De verbinding is mooi om te zien. Wij zijn er zelf ook voor de buurt. Zo hebben we laatst bijvoorbeeld een dagje opgepast bij een buurvrouw met dementie en brengen we regelmatig een bakje eten naar onze oude buurtjes.’
Tradities
Terugblikkend vertelt Marianne over een aantal hoogtepunten: ‘De jaarlijkse bewonersvakantie in Lochem, die altijd geweldig is, het samenzijn met kerst, spare ribs eten met Halloween, de pizza-avonden op Koningsdag, gourmetten en pakjesavond met Sinterklaas – waarbij we de eerste verlanglijstjes in september al doorkrijgen - en oud en nieuw. Als een bewoner jarig is of een bepaald aantal jaren hier woont, mag diegene kiezen wat we gaan eten. We hebben hier veel tradities.’
Zoektocht naar opvolgers
Het stel vertelt: ‘We vinden het belangrijk dat onze opvolgers de fijn samengestelde bewonersgroep respecteren, uitgaan van gelijkwaardigheid en niet autoritair zijn. Als zorgondernemer ben je ondernemend en is communicatie erg belangrijk. Bijvoorbeeld door uit te leggen waarom iets niet mag. Marianne grinnikt: ‘Volgens de bewoners moeten de nieuwe zorgondernemers vooral veel humor hebben. Ze vinden het heerlijk om te lollen en grapjes te maken. We hebben een mooie groep bewoners.’
Interesse in het zorgondernemerschap? Meld je aan voor een informatiebijeenkomst
Ben je geïnspireerd door het verhaal van Lenie en Marianne? Wil jij je samen met je partner inzetten voor negen volwassenen met een verstandelijke beperking en ben je toe aan een nieuwe stap in je carrière waarbij je het verschil kunt maken? Heeft één van jullie een diploma in de gehandicaptenzorg en geruime ervaring met de doelgroep? Bezoek dan een online webinar of informatiebijeenkomst: https://www.thomashuis.nl/zorgondernemer-worden of stuur direct een mail werving@dedrienotenboomen.nl voor meer informatie.