Geregeld lees je hier artikelen over de overname van een Thomashuis, verteld vanuit de vertrekkende of startende ondernemers. In deze blog wil Erik de Zeeuw jullie meenemen in zijn verhaal. Hoe was de overname voor hem als medewerker van een Thomashuis?
1 maart was de dag dat het Thomashuis Apeldoorn een nieuwe fase in ging. We sloten een heel groot gevuld boek af met mooie herinneringen, die we de afgelopen tien jaar met elkaar hebben mogen beleven. Onze eigenaren Dolf Pijkstra en Jenneke Velderman volbrachten hun jaren als de zorgondernemers van het Thomashuis Apeldoorn. Zij gaven het stokje vervolgens over aan Dennis Broesveld en Mette Brouwer en zoon Rens.
Een enerverende periode
De overnameperiode heb ik als enerverend en hectisch ervaren. De overname zat er al een tijd aan te komen maar wanneer het moment nadert, gaat het leven en komen onzekerheden bloot te liggen. Persoonlijk kreeg ik twijfels over hoe ik mij moest opstellen tegenover de nieuwe ondernemers. Is het de bedoeling dat ik veel vertel, deel en hen betrek in wat ik doe? Of kies ik voor een terughoudende vorm en observeer eerst wat er allemaal om mij heen gebeurt.
Angst voor verandering
Ik koos voor een voorzichtige aanpak en greep momenten aan die zich op natuurlijke wijze aandienden. Wegblijven van geforceerde gesprekjes om te laten zien dat jij er ook bent
maar juist spontane momenten gebruiken om elkaar op die manier te leren kennen. Naast je persoonlijke struggles zie en hoor je dingen om je heen, die je beïnvloeden in je beeldvorming. Dit heeft positieve uitwerkingen maar ook negatieve kanten. Wij keken er naar uit om Dennis, Mette en Rens te verwelkomen en door te bouwen aan dit mooie Thomashuis. Tegelijkertijd was er angst voor verandering. Werktijden werden anders ingevuld. Hoe kijken de nieuwe ondernemers aan tegen ons team en hoe reageren de bewoners op deze grote verandering.
Momenteel zijn we ruim een half jaar onderweg in deze nieuwe setting. Soms was ik zoekende, zoekende naar mijn positie binnen het team en het huis. Er werden dingen anders, dingen die voor mij vanzelfsprekend waren en waar je nu een ander licht op laat schijnen. Je takenpakket veranderde en het gevoel van ‘er toe doen’ wankelde binnen de kamers van mijn hoofd.
Thomashuis Apeldoorn staat in zijn kracht
Het bijzondere is dat al deze punten vervagen, als je ziet dat kaders doorbroken worden en een hernieuwde energie het huis overneemt. Bewoners dingen laten zien, die je niet van hen gewend bent. En misschien wel het belangrijkste: dat het gevoel goed is! Samen sta je voor hetzelfde doel en de rest gaat vanzelf. Het Thomashuis Apeldoorn staat in zijn kracht en het is een verademing om daar onderdeel van uit te maken.
Erik de Zeeuw – begeleider Thomashuis
