Corona heeft veel met iedereen gedaan. Het heeft littekens achtergelaten bij bewoners, familie, collega’s en bij de zorgondernemers. Jennifer, zorgondernemer van Thomashuis Lexmond, schreef een indrukwekkende verslag over deze pittige tijd. Want naast corona overleed in juni van dit jaar ook hun jongste bewoner, op 27-jarige leeftijd. Tijdens een wandeltocht van 162 kilometer maakt Jennifer ruimte om terug te blikken op deze emotionele achtbaan.
In lockdown (2020)
Net zoals iedereen werden ook wij in 2020 geconfronteerd met corona. Op 16 maart 2020 namen we het heftige besluit om volledig op slot te gaan. Behalve onze collega’s, ontvingen we verder niemand meer. Dit om onze bewoners en onszelf te beschermen tegen dit verschrikkelijke virus. Meteen besloten we om intern een dagbesteding op te starten voor onze bewoners, zodat iedereen een zinvolle invulling van de dag had.
Bewoners hadden op een andere manier contact met familie, via foto’s, filmpjes, videobellen. Eén van de familieleden had een oproepje in het Algemeen Dagblad geplaatst met de vraag om het Thomashuis een kaartje te sturen om ons op deze manier een hart onder de riem te steken. Er kwamen meer dan 1000 kaarten. Het was hartverwarmend. Van één stel uit Vlissingen krijgen we tot op de dag van vandaag nog wekelijks een kaartje.
Eindelijk versoepelingen
In juni 2020 konden we, na 3 maanden op slot te hebben gezeten, voorzichtig weer wat versoepelen. Bezoek mocht weer komen, maar wel buiten of op de eigen kamer van de betreffende bewoner. We bleven voorzichtig, want het virus lag nog steeds op de loer. Augustus 2020 durfden we het aan om met de bewoners op vakantie te gaan binnen Nederland. Het was prachtig weer en als je elkaar hebt, heb je niet veel nodig. We genoten van een andere omgeving, het samen zijn, een wandeling in de natuur en lekker eten. Even geen zorgen!
In het najaar van 2020 laaide het virus weer op. Binnen dagbestedingsplekken waren er regelmatig besmettingen, niet zonder gevolgen voor de bewoners. Alleen op je slaapkamer in quarantaine is geen pretje kan ik je zeggen. Maar dan is het juist de kunst om het met humor en een lolletje dragelijk te maken voor je bewoners, want op zo’n moment overheerst er angst onder de bewoners.
In oktober 2020 kwam onze 9e bewoner bij ons wonen. Het was een hele lieve, sociale jongen die veel gezelligheid meebracht. Hij voelde zich al snel thuis en ontwikkelde zich snel. Helaas ging het eind november mis met zijn gezondheid en vanaf dat moment volgden vele ziekenhuisbezoeken. Onze zorgen waren groot. 2020 sloten we gelukkig af zonder corona in huis gehad te hebben.
Onze nachtmerrie werd werkelijkheid
Op zondag 21 februari 2021 werd onze nachtmerrie toch helaas werkelijkheid. Eén van onze bewoners werd positief getest. We kwamen in een rollercoaster terecht. De volgende dag stond meteen de GGD op de stoep om al onze bewoners en collega’s te testen. Het moment van de uitslag de volgende dag zal ik nooit meer vergeten… Een briefje vol met plusjes en een enkel minnetje (plus is positief getest, min is negatief getest). 8 van de 9 bewoners en ook een aantal collega’s positief getest. Tijd om na te denken heb je niet. Je moet het doen. Eén bewoonster was negatief, zij werd opgevangen door familie, waar we nog steeds heel dankbaar voor zijn. Zij is vrij gebleven van het virus.
We namen het besluit om zelf op te splitsen, ik (Jennifer) ben samen met een collega 24/7 intern gegaan in het Thomashuis en Ate is aan de privékant bij onze kinderen gebleven. Hier vandaan heeft hij ongelooflijk veel werk verricht en ons steeds gesteund waar nodig was. Een aantal collega’s vlogen ‘s avonds in om bij te springen, de andere collega’s hebben buiten de muren van het Thomashuis ook bijzonder veel werk verricht. Wassen, koken, boodschappen doen, en bovenal mentale ondersteuning. Verder kregen we veel hulp van familie en collega Thomashuizen. We hadden ze zo hard nodig!
Doodzieke bewoner
Tijdens de eerste week corona was één van onze bewoners erg ziek, hij ging steeds harder achteruit en de zorg was enorm zwaar. Hij had steeds meer zorg nodig, die wij eigenlijk niet meer konden bieden. Wat het extra zwaar maakte is dat we ons niet gehoord voelden door andere disciplines binnen de zorg. We werden van het kastje naar de muur gestuurd en moesten afwachten. Na één week werd deze bewoner opgenomen in het ziekenhuis en kregen we wat “lucht”. We keken elkaar aan en zeiden: en nu hebben we nog corona. We hebben ons toen volledig gericht op de 7 zieke bewoners die we in huis hadden.
Je zet jezelf volledig aan de kant
We hebben onszelf volledig aan de kant gezet. Je vraagt je niet af of je het kan, je doet het! Het waren lange dagen van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat, geheel in beschermende kleding. Op de ochtend niet wetende hoe de middag zou zijn, in de middag niet weten hoe de avond zou zijn. Na een nacht niet weten wat je in de ochtend aan zou treffen. Bewoners waren niet alleen ziek, maar ook bang en verdrietig. Ook het gemis van familie viel zwaar. Wij waren hun steun en toeverlaat in deze weken. Het was niet alleen lichamelijk zwaar, maar ook geestelijk doet dit iets met je als mens. Na 4 weken waren de meeste bewoners gelukkig weer aan de betere hand en werd de externe dagbesteding voorzichtig weer opgepakt.
Eindelijk gevaccineerd
Op maandag 12 april kregen onze bewoners dan eindelijk hun vaccinatie. We durfden voorzichtig weer wat vooruit te kijken en mee te gaan met de beslissingen vanuit de overheid. Door nauw contact met de 9de bewoner, die positief getest bleek te zijn, moesten Jennifer en haar collega vanaf 27 mei een week in quarantaine. Ook dit maakte op de bewoners weer heel veel indruk. Bang voor hoe het af zou lopen. Vele vragen volgden dan ook weer, wat vooral onrust gaf.
Langzaamaan kregen de bewoners, maar ook wij onze vrijheden weer terug. Hoe fijn is het als je familie weer “gewoon” aan de keukentafel kan ontvangen en hoe fijn is het als bewoners weer zelfstandig op pad mogen.
Overleden na een oneerlijke strijd
Helaas ging het met onze 9e bewoner steeds slechter, wat er aan de hand was, was totaal onduidelijk. Het doet pijn om iemand die je in je hart gesloten hebt, zo achteruit te zien gaan. Juni 2021 is hij na een oneerlijke strijd overleden. We zijn dankbaar dat we hem en zijn ouders hebben mogen leren kennen en hun hebben mogen bijstaan in de voor hen moeilijke tijd.
Lopen en voelen
We zijn inmiddels een aantal maanden verder en hebben pas de ruimte om terug te kijken. Ate en 2 collega’s zijn met de bewoners op maandag 6 september op vakantie gegaan naar Julianadorp. Jennifer en een collega zijn meegegaan om de bewoners weg te brengen en zijn vanuit Julianadorp bepakt en bezakt teruggelopen naar Lexmond. We zijn gaan lopen met als doel de heftige periode die iedereen heeft doorgemaakt af te sluiten en een “nieuwe” start te maken.
Op maandagmiddag om 16.30u werden we uitgezwaaid en ging onze uitdaging echt beginnen. Spannend! Vanuit Julianadorp langs het strand, luisteren naar het ruisen van de zee en de meeuwen, op weg naar Lexmond. Het werd een wandeling van uiteindelijk 162 km. Donderdagmiddag om 13.30u waren wij terug in Lexmond. Maar voor ons gevoel was het nog niet klaar. Om de cirkel rond te maken zijn wij om 15.00u weer in de bus en trein gestapt op weg naar Alkmaar. Vrijdagochtend zijn we in alle vroegte opgestaan (4.30u) en zaten we om 5.30u in de bus naar Petten. De buschauffeur die we spraken op vrijdagochtend om 5.30u zag onze positieve uitstraling en zag dat het goed was. We spraken af dat we om 12.00u het nummer:” ik leef mijn leven zoals ik dat wil” gingen luisteren. Een mooi moment.
De cirkel is rond
Daar vandaan zijn we terug gewandeld naar Julianadorp om de vakantiegangers weer op te halen. We hebben ze in Vianen afgezet voor een heerlijke afsluitende lunch en zijn zelf te voet terug gegaan naar Lexmond. Daar zijn we om 14.30u aangekomen en was de cirkel rond.
We hebben een rugzak vol mensen en momenten meegenomen die belangrijk voor ons zijn. Onderweg zijn we met onbekende mensen in gesprek geraakt die hun bewondering en respect uitspraken voor ons verhaal. Bij thuiskomst hebben we de rugzak afgesmeten. Er is een “last” van onze schouders gevallen. Het doel was en is bereikt.