Tweeënhalf jaar geleden sprongen Miriam en Stephan ten Have in het diepe: ze startten als zorgondernemers van een eigen Thomashuis in het Drentse Ruinerwold. Hier wonen en zorgen zij voor negen bewoners met een verstandelijke beperking. ‘Dat was al een avontuur op zich’, vertelt Miriam. ‘Vervolgens kwamen we er ook nog achter dat ik zwanger was. Preciés op de dag dat we de sleutel kregen.’ Zoon Daan is nu twee, en het gezin is nog altijd dolgelukkig in Drenthe.
Nieuw gezinslid
De zorgondernemers wonen in een privégedeelte van het Thomashuis, en zorgen met een vast team van toegewijde medewerkers voor hun bewoners. Het eerste halfjaar in ons eigen Thomashuis was een rollercoaster, weet Stephan nog. ‘Maar we genoten meteen van elk moment. Gelukkig heb ik energie voor tien, dus ik kon veel taken op me nemen. Tegelijkertijd was het heel leuk om de bewoners steeds beter te leren kennen. Zij vonden het prachtig dat Miriam zwanger was. Er ging geen dag voorbij zonder dat een van hen ongeduldig vroeg: ‘En, heb je al een baby?’
‘Toen Daan nog geen uur oud was,’ gaat Miriam verder, ‘namen we hem al mee naar het Thomashuis. Daar was het liefde op het eerste gezicht. De bewoners zijn dól op hem – en andersom ook. Nu hij wat ouder wordt is Daan liever bij de groep dan bij ons. Dus als de deur van onze privéwoning op een kier staat, weten we gelijk hoe laat het is.’
Samen spelen
‘Een van de oudere bewoners heeft de mentale leeftijd van een kind van één. Toen Daan rond die leeftijd was, had hij de grootste lol met haar: ze brabbelden met elkaar in babytaal en speelden kiekeboe. Dat is toch geweldig? We zijn er wel scherp op dat ze hem niet ‘opvoeden’. Hierover hebben we duidelijke afspraken gemaakt: ze mogen hem geen eten geven, en niet optillen of corrigeren – wij zijn z’n ouders. En dat gaat heel goed.’
Samen de hort op
‘We willen iedereen in ons Thomashuis zo veel mogelijk bij de maatschappij betrekken’, zegt Miriam. ‘Daarom nemen we ook altijd een bewoner mee als we Daan van de kinderopvang halen. Een van de eerste keren stonden we op hem te wachten met een bewoner met downsyndroom. Daan liep met open armen op hem af. Daaraan merk je dat hij nu al zo respectvol is. En zorgzaam: hij schuift de bewoners hun stoel aan, brengt ze een glaasje water en houdt zelfs de deur voor ze open.’
‘We nemen de groep graag mee naar dorpsactiviteiten’, vertelt Stephan. ‘We vinden het belangrijk dat ze gezien worden in Ruinerwold. Zo doen ze mee aan de G-Run: een speciale hardloopwedstrijd voor mensen met een beperking. En het jaarlijkse Stoofperenfeest slaan we ook nooit over.’
Geen seconde spijt
‘We zeggen nog zo vaak tegen elkaar dat we geen seconde spijt hebben van dit alles’, vertelt Miriam. ‘De vrijheid in ons werk en het bieden van zorg die we hier hebben, vind je nergens.’ Stephan: ‘Het is wel echt hard werken. En daar krijg je zo veel voor terug – het geeft me echt vleugels.’
Zelf ondernemen in de zorg?
Wil jij ook zorg bieden aan mensen met een verstandelijke beperking? Voor o.a. Thomashuis Andel, Culemborg en Zandvoort zoeken we nieuwe ondernemers. Tijdens een webinar vertellen we je alles over ondernemen in de gehandicaptenzorg: www.thomashuis.nl/informatiebijeenkomst Zien we je daar?