Voor Kitty en Peter van de Rijke begint een nieuw hoofdstuk: een prachtige woon- en werkomgeving in het hart van Brabant. Per 1 juni 2024 starten Kitty en Peter als zorgondernemers van Thomashuis Wagenberg. Ze bieden hier een thuis en zorg aan negen volwassenen met een verstandelijke beperking. Het echtpaar heeft vijf kinderen - waarvan drie pleegkinderen met een verstandelijke beperking. In januari verhuisde het gezin al: ‘We vinden het belangrijk dat onze kinderen zich al thuis voelen voordat we officieel beginnen. Vier van onze vijf kinderen zijn met ons meegegaan. Onze oudste is al uit huis en zei: ‘Het runnen van een eigen Thomashuis hadden jullie veel eerder moeten doen. Het zorgondernemerschap is jullie op het lijf geschreven.’
Peter werkte 25 jaar lang in het basisonderwijs. Kitty is van origine bloemist: ‘Om 06:00 uur ‘s ochtends was ik al op de veiling en om 19:00 uur ‘s avonds was ik nog bestellingen aan het bezorgen. Het waren intense werkdagen. Na de geboorte van onze dochter begon ik als oppasouder en hierna werkte ik met pleegkinderen binnen een pleegzorgorganisatie. Het waren bijzondere kinderen, die extra aandacht behoefden. Ik volgde de opleiding Social Work, om vervolgens aan de slag te gaan als ambulante zorgbegeleider in complexe gezinnen en bij dagbesteding groepen. Tussendoor maakte ik een uitstapje naar een reguliere zorgstelling.
De afgelopen twee jaar werkten Peter en ik in een soortgelijke kleinschalige woonvoorziening als het Thomashuis. We woonden hier ook en waren hierdoor erg betrokken. Het verschil is dat de organisatie de dienst uitmaakte. Bepaalde zaken strookten steeds minder met ons verantwoordelijkheidsgevoel. We konden niet volledig onze eigen visie uitdragen en we waren gebonden aan vaste tijden. Onze omgeving zag ons op werkvlak steeds ongelukkiger worden en zei regelmatig: ‘Een eigen Thomashuis zou helemaal bij jullie passen.’
Peter vervolgt enthousiast: ‘Het Thomashuis-concept kenden we al langer. We besloten een online informatiebijeenkomst bij te wonen en kregen een hoop nuttige informatie over het zorgondernemerschap. Na onze aanmelding doorliepen we het selectietraject van de overkoepelende franchiseorganisatie, De Drie Notenboomen. Eind vorig jaar begonnen we al met de leergang waarin we diverse trainingen krijgen over het ondernemerschap.’ Kitty vult aan: ‘We zijn daar heel blij mee. Naast het educatieve gedeelte, hebben we via het lerend netwerk veel contact met de zorgondernemers van Thomashuis Dongen en Kaatsheuvel. Ze wonen bij ons om de hoek en we hebben regelmatig contact. Het is fijn om bij elkaar in te checken hoe het gaat of met elkaar te sparren.’
‘We voelden ons meteen thuis’
‘Tijdens de eerste kennismaking in Wagenberg werden we rondgeleid door de voormalige zorgondernemers, Jolanda Knoops en Martien Scheepers. Vanaf het eerste moment was het warm en vertrouwd. We voelden ons meteen thuis en dachten ‘Dit is hoe wij het ook zouden willen.’ Kitty straalt: ‘Onze kinderen reageerden gelukkig ook heel enthousiast op de ontmoeting met de bewoners en op hun nieuwe woonplek. We zijn begin dit jaar al verhuisd. Onze spullen hebben al een plekje en we vinden het erg fijn dat onze kinderen konden wennen aan hun nieuwe omgeving.’
Eigen regie
‘Wat we zo mooi vinden, is dat we de zorg kunnen indelen zoals we het zelf willen. Daarbij is er geen rompslomp van papierwerk en protocollen. In het Thomashuis staat de bewoner centraal en nemen we de tijd om te kijken waar hij of zij behoefte aan heeft.’
Kitty: ‘’s Ochtends is het spitsuur en gaan alle bewoners naar de dagbesteding. Ze ontbijten gezamenlijk en kijken dan nog even tv. Nog even een moment van rust voordat de dag begint, net zoals in een gezin. Wanneer iedereen weer thuiskomt, zorgen we dat er een kopje thee, koffie of warme chocolademelk met een stukje fruit klaarstaat.
Wat we belangrijk vinden om aan de bewoners mee te geven is: voel je thuis, je bent hier thuis en wij zijn thuis. De bewoners hebben hun thuis overigens op twee plekken: bij hun ouders en in het Thomashuis. We doen het samen. Met alle wettelijk vertegenwoordigers van de bewoners hebben we kennismakingsgesprekken gehad. We zijn met open armen ontvangen en het is heel fijn om te merken dat iedereen ons een kans geeft. We zijn geen vader en moeder van de bewoners. Maar als andermans kind bij ons woont, zorgen we voor hem of haar alsof het ons eigen kind is.’
‘We zijn een groot hecht gezin, dat nu nog verder is uitgebreid’
‘Onze kinderen zijn nu al dikke vrienden met de bewoners. Ze voetballen en puzzelen graag samen. Eén van onze kinderen, Tobias, is gek op warme chocolademelk. Hij kan dit zelf niet opwarmen en loopt nu in plaats van naar ons, meteen door naar het Thomashuis.’ Kitty grinnikt: ‘Hij weet precies bij wie hij moet zijn om er ook nog eens wat extra’s bij te krijgen.’ Peter: ‘Tobias is zoveel opener sinds we hier wonen. Hij durft veel meer te vragen. Ook wanneer wij er niet zijn, loopt hij naar de bewoners toe. Dat is bijzonder om te zien. We zijn een groot hecht gezin, dat nu nog verder is uitgebreid. Onze vier kleinkinderen – de kinderen van onze dochter - zijn ook fan van het Thomashuis. Laatst waren ze bij ons op bezoek en vroegen ze: ‘Opa en oma, mogen we bij jullie vrienden kijken?’ Daarmee bedoelden ze de bewoners. Eén van de bewoners - die normaal niet zo onder de indruk is van kleine kinderen - nam ze meteen op schoot en zei: ‘Ik ga een cadeau maken voor de baby!’ Alles gaat heel mooi samen.’
Deel van de gemeenschap
Peter vertelt: ‘De dynamiek in de groep is heel goed. Iedereen kan lopen en fietsen en de bewoners genieten van buitenzijn. We zijn ook trainer en coach van een G-voetbal team, dat wordt gespeeld door mensen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking. Op vrijdagavond voetballen onze drie zoons met een verstandelijke beperking. Twee bewoners hebben zich ook al bij het team aangesloten.’
Kitty vervolgt: ‘Ze halen bij dorpsbewoners glas op om naar de glasbak te brengen, onderhouden het terras van een restaurant in de buurt, prikken vuil of ze gaan zwemmen of naar de sportschool. Verbinding met de buurt vinden we heel belangrijk. Tegenover ons Thomashuis zit een bassischool en er is hier altijd leven. Met deze school zijn we ook in gesprek. We willen zichtbaar zijn voor de jeugd en vinden het belangrijk dat mensen met een verstandelijke beperking nooit vreemd worden aangekeken. Peter en ik verlenen al een lange tijd zorg en het is mooi om van ons netwerk gebruik te maken. We hebben daarnaast hetzelfde Brabantse dialect als de rest van de buurt. Dat maakt het makkelijk praten.’
Cirkel is rond
‘We komen van origine uit Breda. Nu we niet veel verder in Wagenberg wonen, doen we weer boodschappen in dezelfde supermarkt als vroeger. Hoe leuk is dat? Waar we de komende tijd naar uitkijken is om veel met de bewoners te zijn, de zomervakantie, met elkaar voetballen op het veld voor de deur en het ondernemerschap an sich. We verheugen ons erop om alles en iedereen goed te leren kennen. Eind mei hebben we een hello goodbye feestje. Dan vieren we dat het Thomashuis 15 jaar bestaat. Diezelfde dag nemen we afscheid van de oud-ondernemers en krijgen we officieel de sleutels van het pand. Een heel bijzonder moment! We kunnen niet wachten en hebben er heel veel zin in. 1 juni mag het wat ons betreft heel snel zijn!