Marjolijn en Jeffrey Schut ontmoetten elkaar vijftien jaar geleden tijdens hun werk bij een zorginstelling. Na jaren ervaring te hebben opgedaan in het vakgebied, gaan ze nu aan de slag als zorgondernemer in Thomashuis Dongen. In het statige oude bankgebouw – in het centrum van het dorp – wonen negen bewoners met een verstandelijke beperking. Marjolijn en Jeffrey zijn er eind februari ingetrokken, samen met hun twee kinderen en hun hond. ‘Toen we de eerste keer het Thomashuis binnenliepen, waren we meteen verkocht.’
Een sprong in de juiste richting
Je zou kunnen zeggen dat Marjolijn en Jeffrey zijn geboren voor de zorg. Vijftien jaar geleden begonnen ze allebei in een zorginstelling, en deden ze ervaring op in de intensieve zorg. Daar leerden de twee elkaar kennen – toen pas 19 en 27 jaar. ‘In die tijd was alles nog heel gemoedelijk en konden we de zorg leveren die we wilden’, vertelt Jeffrey. ‘Maar op den duur liepen we allebei steeds vaker tegen dingen aan. Er moest meer in kortere tijd, beslissingen werden vanachter een bureau genomen – meestal door iemand hogerop. Er kwam meer papierwerk bij kijken, en de patiënt stond steeds minder vaak centraal.’
Via een vriend van Marjolijns vader leert het stel in 2023 het Thomashuis kennen. ‘Marjolijn zag het eerst niet zitten om uit Oisterwijk weg te gaan – we hadden net ons huis verbouwd en onze kinderen zaten er op school’, vertelt Jeffrey. ‘Ik was juist meteen enthousiast over het concept en zag eigenlijk alleen maar voordelen.’ Uiteindelijk meldt het stel zich aan voor het selectietraject, dat ze succesvol doorlopen. ‘Toen het Thomashuis in Dongen ter overname kwam, wisten we allebei: het had zo moeten zijn’, zegt Marjolijn. ‘Ik ben hier opgegroeid, mijn familie woont er nog steeds. Áls ik ooit weg zou gaan uit Oisterwijk, dan naar Dongen.’
Samen boterhammen smeren
Het blijkt meteen een goed besluit. ‘Toen we het huis en de bewoners zagen, dachten we: het kán dus nog’, zegt Jeffrey. ‘Er bestaan nog steeds plekken waar de bewoners centraal staan en waar alle ruimte is voor persoonlijke aandacht. We waren direct verkocht.’ In het Thomashuis in Dongen wonen negen bewoners tussen de 23 en 64 jaar. Marjolijn: ‘Het is een heel hechte groep, alle bewoners zijn erg behulpzaam. Ze troosten elkaar en smeren zelfs elkaars boterhammen. Het valt me ook op dat ze heel zelfstandig zijn: als een paar bewoners vroeg wakker zijn, dan zetten die alvast koffie en dekken de tafel voor het ontbijt.’
Dezelfde gezichten
‘Wat ons het meest aanspreekt aan het Thomashuis, is de continuïteit’, zegt Jeffrey. ‘Doordat de bewoners de zorgondernemers elke dag zien, voelt het contact al snel heel vertrouwd. Ook is hier weinig verloop in personeel – we hebben drie vaste begeleiders en een huishoudelijk medewerker, die de bewoners allemaal goed kennen. Vastigheid is voor deze doelgroep heel belangrijk.’
Kijken naar kansen
Jeffrey en Marjolijn hebben de afgelopen tijd goed nagedacht over wat ze willen met het Thomashuis en de bewoners. ‘Wij leggen de focus op de mens áchter de beperking, en kijken per bewoner: wie ben je als persoon, en waar liggen je interesses en talenten? We vinden het belangrijk om altijd te blijven zoeken naar mogelijkheden en kansen, zodat elke bewoner bij ons de beste versie van zichzelf kan zijn. Mensen met een verstandelijke beperking kunnen prima zelf de regie over hun leven nemen – ze hebben alleen een beetje extra begeleiding nodig.’
'De vorige zorgondernemers hebben al een groep trouwe vrijwilligers verzameld. Zo is er een dame die hier al negen jaar op woensdagavond komt koken. De meeste Dongenaren kennen onze bewoners inmiddels al: veel van hen werken in Dongen of zitten hier bij een sportclub. Ook gaan ze geregeld de deur uit, bijvoorbeeld om boodschappen te doen.’
Eerste hulp bij ondernemen
Al hebben Jeffrey en Marjolijn veel ervaring in de zorg, het ondernemerschap is nieuw voor ze. Het zorgkoppel maakt zich daar geen zorgen over. ‘Voor vragen hierover en ondersteuning kunnen we altijd bij overkoepelende franchiseorganisatie, De Drie Notenboomen terecht’, zegt Jeffrey. ‘We staan er niet alleen voor, dat is een fijn gevoel. Ook kunnen we de andere zorgondernemers om advies vragen.’ Nu is het volgens hem vooral een kwestie van acclimatiseren. ‘We moeten nu op zoek naar een goede balans tussen het Thomashuis en ons eigen gezin – maar ik heb er alle vertrouwen in dat dat gaat lukken.’